Tylko jedna!

Tylko jedna!

Jej włosy spływają jak rzeka,
Szczupła, jak kłos pszenicy,
Z czarnym fartuchem związanym w pasie,
Gubię ją z oczu, ukochana.

A gdy ją widzę, blednę;
Gdy jej nie widzę, choruję,
A gdy inni przychodzą ją zalecać,
Przychodzą księża, by mnie odczynić.

Na rozmowie na drodze mijają trzy godziny,
Ona odchodzi, udaję, że też idę,
Ale zostaję tam i odprowadzam ją
Wzrokiem, aż po horyzont.

Choć jest biedna,
Chciałbym, żeby była moją żoną,
Ale źli ludzie z tego złego świata
Zawsze zamykają mi drogę.

I ile słów słyszę!
Wszyscy bracia źle o mnie mówią,
A ojciec jest zawsze zły,
Podczas gdy matka, przed ikonami,
Czyni znak krzyża, pości;
Przeklina mnie: „Lepiej, żebyś się nie urodził!
Jesteś głupcem! Masz pustą głowę
I robisz, co chcesz, Ioanie!”

Robię, co chcę? Niech tak będzie!
Pogodzę się z biedą,
I będę żył biedny,
Pracując, bity przez los!
Nie proszę braci o pomoc,
Nie zależę od ich łaski,
Robię, co chcę! I nie umrę
Z troski o mój los!

Bracia grzebią mnie żywcem!
Bo kocham ją, czy to grzech?
Związać się z nią, wiedzieć,
Że kocham biedną dziewczynę?
Ale co zrobić z ziemią?
I jaki pożytek z wołów i krów?
Jeśli nie kochasz swojej żony,
To wszystko możesz przekląć!

Czy jest człowiek, na czyją wolę
Miałbym kochać to, co on lubi?
Taki człowiek nie istnieje, nawet biskup,
Ani cesarz!
Niech świat mówi, co chce,
Kocham tylko ją i jest moja:
Zamiast się z nią rozstać,
Podpalę całą wieś!